Jadwiga Andegaweńska, trzecia córka króla Węgier Ludwika i księżnej bośniackiej Elżbiety, urodziła się 18 lutego 1374 r. w Budzie. Dzięki starannemu wykształceniu opanowała języki: węgierski, polski, łaciński, włoski i niemiecki.
Młoda Jadwiga była zaręczona z Wilhelmem Habsburgiem, jednak śmierć Ludwika w 1382 r. pokrzyżowała te plany. Po jego śmierci, polscy możnowładcy postanowili, że to właśnie Jadwiga obejmie polski tron. W 1384 r., przekroczyła granicę polską na Przełęczy Dukielskiej i przybyła do Krakowa, gdzie zamieszkała na zamku królewskim na Wawelu.
Jan Długosz tak opisuje jej przybycie do Polski:
„Zaprawdę nadzwyczajnym widowiskiem był ów wjazd niedorosłego dziewczęcia, samego bez matki, otoczonego tylko wspaniałym dworem, wiedzionego przez sędziwe duchowieństwo, urzędników poważnych (…) Kraj w Jadwidze, w „młodym królu” swym, w dziewicy zachwycającej pięknością której sam wiek dodawał uroku, widział zbawcę i zesłańca Bożego.”
16 października 1384 r. Jadwiga została koronowana na króla Polski przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzantę. Jej młody wiek nie przeszkodził jej w podejmowaniu ważnych decyzji, które świadczyły o jej dojrzałości i mądrości.
W styczniu 1385 r. na Wawel przybyło litewskie poselstwo, a wielki książę Jagiełło zaproponował małżeństwo w zamian za przyjęcie chrześcijaństwa przez Litwę. Ślub odbył się 18 lutego 1386 r., a 4 marca Jagiełło został koronowany na króla Polski. Dzięki temu małżeństwu Litwa została schrystianizowana, co miało ogromne znaczenie dla Europy Środkowej i Wschodniej.
W latach 90-tych Jadwiga aktywnie uczestniczyła w rządzeniu krajem, szczególnie w sprawach krzyżackich i litewsko-ruskich. Była orędowniczką pokoju i dążyła do zgody między Jagiełłą a Witoldem. Jako monarcha, otaczała opieką kościoły, była pierwszym polskim władcą, który odwiedził Jasną Górę. Fundowała kościoły, takie jak kościół Najświętszej Marii Panny i kościół Mariacki w Krakowie, oraz zakładała zakony i wspierała tłumaczenia pism religijnych na język polski.
Jadwiga aktywnie wspierała rozwój edukacji. Dzięki jej staraniom w 1397 r. uzyskano papieskie pozwolenie na otwarcie wydziału teologicznego na Uniwersytecie Krakowskim. W swoim testamencie zapisała uniwersytetowi znaczną sumę pieniędzy i klejnoty, co umożliwiło wznowienie jego działalności w 1400 r. Uniwersytet Krakowski stał się ważnym ośrodkiem humanistycznym, kształcąc wielu wybitnych Polaków, takich jak Mikołaj Kopernik czy Jan Kochanowski.
Królowa Jadwiga dbała również o szpitale, które w średniowieczu pełniły funkcję instytucji opieki społecznej. Dzięki jej wsparciu powstały szpitale miejskie w Sączu i Bieczu oraz szpital klasztorny w Sandomierzu.
Zmarła 17 lipca 1399 r., niedługo po śmierci swojego dziecka, Elżbiety Bonifacji. Jadwiga była wykształconą i wszechstronnie uzdolnioną kobietą, której zasługi dla Polski są nieocenione. W 1997 r. papież Jan Paweł II ogłosił ją świętą podczas swojej wizyty w Polsce. Jej życie i działalność są świadectwem jej oddania dla kraju i jego mieszkańców.
